Inspiracją przemówienia papieża, 14 nowych piosenek, różnorodna warstwa muzyczna - tak zapowiada się niecodzienny krążek jednego z czołowych zespołów

Nazywają siebie "pokoleniem JP II" i, jak mówią, chcą żyć zgodnie z nauką Jana Pawła II. Dziś młodzi ludzie spotykają się na Westerplatte pod hasłem "Cywilizacja miłości".

Homilia w czasie liturgii słowa skierowana do młodzieży zgromadzonej na Westerplatte; Gdańsk, 12 czerwca 1987 8. Wiemy, że tu, na tym miejscu, na Westerplatte, we wrześniu 1939 roku, grupa młodych Polaków, żołnierzy, pod dowództwem majora Henryka Sucharskiego, trwała ze szlachetnym uporem, podejmując nierówną walkę z najeźdźcą. Walkę bohaterską. Pozostali w pamięci narodu jako wymowny symbol. Trzeba, ażeby ten symbol wciąż przemawiał, ażeby stanowił wyzwanie dla coraz nowych ludzi i pokoleń Polaków. Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje "Westerplatte". Jakiś wymiar zadań, które musi podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można "zdezerterować". Wreszcie - jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba "utrzymać" i "obronić", tak jak to Westerplatte, w sobie i wokół siebie. Tak, obronić - dla siebie i dla innych. Biskup Kozal, męczennik z Dachau, powiedział: "Od przegranej orężnej bardziej przeraża upadek ducha u ludzi. Wątpiący staje się mimo woli sojusznikiem wroga" (ks. Wojciech Frątczak, Biskup Michał Kozal, w: Chrześcijanie, t. 12). Bardzo dobrze, że oklaskaliście słowa sługi Bożego. Jest to jakby ostatni argument do tej beatyfikacji, jaka ma się odbyć w niedzielę w Warszawie. Otóż właśnie, drodzy przyjaciele, w takim momencie, nazwijmy go "momentem Westerplatte", a momentów podobnych jest wiele, nie stanowią tylko jakiegoś historycznego wyjątku, powtarzają się w życiu społeczeństwa, w życiu każdego człowieka. Więc w takim momencie pamiętajcie: oto przechodzi w twoim życiu Chrystus i mówi: "Pójdź za Mną". Nie opuszczaj Go. Nie odchodź. Przyjmij to wezwanie. W przeciwnym razie może zachowasz "wiele majętności", tak jak ten młodzieniec z Ewangelii, ale "odejdziesz smutny". Pozostaniesz ze smutkiem sumienia. 9. Drodzy przyjaciele! Pragnę powiedzieć waszym rówieśnicom i rówieśnikom na różnych miejscach ziemi, spotykając się z nimi na różnych kontynentach i w różnych krajach, podobnie jak dzisiaj z wami, że są w Polsce młodzi ludzie, którzy pragną świata lepszego: bardziej ludzkiego. Świata prawdy, wolności, sprawiedliwości i miłości. Pragnę powiedzieć tym waszym rówieśnikom i rówieśnicom na całym świecie, że są w Polsce ludzie, którzy to podstawowe pragnienie, mimo wszystkich trudności, starają się wprowadzić w czyn i uczynić rzeczywistością swych środowisk, swego narodu i społeczeństwa. Pragnę im powiedzieć, że ludzie ci, ich rówieśnice i rówieśnicy w Polsce, trwają na rozmowie z Chrystusem: słyszą Jego wezwanie: "Pójdź za Mną" i wezwanie to starają się stosować do różnych powołań i "darów", jakie są ich udziałem w Kościele i w społeczeństwie; że nie chcą rozstawać się z naszym Mistrzem i Odkupicielem wśród smutku sumienia, ale szukają u Niego wytrwale mocy i radości, takiej mocy i takiej radości, jakiej "świat dać nie może" (por. J 14,27). Jaką daje tylko On: Chrystus - i Jego Eucharystia. [Po wygłoszeniu przygotowanego wcześniej przemówienia Papież mówił dalej:] A teraz jeszcze nowość. Są tu wśród was wasi rówieśnicy Węgrzy. Spróbuję przemówić do nich w ich języku - wciąż czynię te próby. Oczywiście krótko i daj Boże, żeby zrozumiale.

Krótka pogadanka na temat tego, czego się boimy i co na ten temat znajdziemy w literaturze. Następnie uczniowie wypełniają karty pracy. W grupach uczniowie wyrażają swoje refleksje i opisują wygląd bohaterów. Podsumowanie rozważań o symbolice utworu – uczniowie dochodzą do wniosku, iż każdy ma w życiu swego dusiołka, a

– Słowa papieża Jana Pawła II, że każdy ma swoje Westerplatte, o które musi walczyć – były drogowskazem dla mojego brata Lecha Kaczyńskiego – powiedział Premier Jarosław Kaczyński w swoim przemówieniu u podnóża Pomnika Obrońców Wybrzeża na Westerplatte, przed którym wraz z Minister Anną Fotyga i Maciejem Łopińskim – sekretarzem stanu w Kancelarii Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego, obecnie prezesem Ruchu Społecznego im. Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego, wcześniej złożył kwiaty. – To właśnie tutaj 72 lata temu nasi już pradziadowie, dziadowie, ojcowie – niewielki oddział stanął ramię w ramię jak bracia i podjął nierówną heroiczną walkę, którą toczył ze szlachetnym uporem. Ten oddział, ta kompania stanęła do walki z tymi, którzy chcieli zniszczyć nasz dom, zetrzeć ten dom z mapy Europy i świata. Byli pierwszymi obok żołnierzy, którzy walczyli pod Wieluniem, którzy hardo po żołniersku powiedzieli NIE inwazji barbarzyństwa, które nie uznawało ani praw narodów, ani suwerenności państw, ani praw jednostek. Podkreślił, że obrońcy Westerplatte bronili ojczyzny, swojego miejsca na ziemi, ale także zachodniej Europy i jej wartości. – Bronili odważnie, bo wiedzieli, że to ma znaczenie. Można zapytać, skąd ta postawa? Dlaczego młodzi ludzie, synowie polskich chłopów, robotników, inteligentów nie cofnęli się przed tak wielką przewagą? Czynili tak, bo byli odważni, bo byli ludźmi honoru, służyli Polsce, bronili jej zasad. Czynili tak, bo wiedzieli, iż komunikat, który swoją walkę przekazują Polsce i światu „Westerplatte walczy”, jest komunikatem podnoszącym na duchu. Jarosław Kaczyński zacytował słowa papieża Jana Pawła II, wypowiedziane na Westerplatte w roku 1987: – Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje w życiu swoje Westerplatte, jakiś wymiar zadań, które trzeba podjąć i wypełnić, jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć, jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić, nie można zdezerterować. – Pozwólcie, że powiem, iż przyjął je wtedy bardzo mocno także przyszły prezydent Rzeczypospolitej, mój brat Lech Kaczyński i ja je przyjąłem. Jeżeli przez wiele następnych lat Lech Kaczyński znosił potężny napór innego rodzaju, napór nieustannych ataków, można powiedzieć ataków furiackich, często grubiańskich, przed którymi nie chroniły go żadne urzędy, jakie zajmował, także ten najwyższy, jaki pełnił w ostatnich latach swego życia, przed swoją niewyjaśnioną po dziś dzień śmiercią, to właśnie dlatego, że ten drogowskaz został przez niego potraktowany bardzo poważnie. – Te słowa były znamienne, potrzebne i odważne. I można je łączyć z nauką, która tu została wygłoszona. Z przesłaniem Jana Pawła II. Jarosław Kaczyński przypomniał również słowa swojego brata wypowiedziane w 2009 r. na Westerplatte podczas obchodów 70. rocznicy wybuchu II wojny światowej o zbrodni na oficerach polskich w Katyniu. – To był efekt zemsty za rok 1920. To nie Polska powinna odrabiać lekcję pokory. Nie ma do tego żadnego powodu, powody mają inni. Powody mają ci, którzy do tej wojny doprowadzili i ją ułatwili. – Westerplatte jest symbolem i oby pozostało symbolem i przesłaniem dla coraz to nowych pokoleń Polaków. Westerplatte jest lekcją odpowiedzialności, prawdy i odwagi. Jest lekcją szczególnie ważną dziś dla młodych ludzi, w czasach wiecznego już pokoju – powiedział Premier Jarosław Kaczyński. Ciri Zinterpretuj słowa Jana Pawła 2 o Westerplatte: Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje Westerplatte, jakiś wymiar zadań, które trzeba podjąć i wypełnić, jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć, jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić, nie można zdezerterować.

Czy jako rodzice i wychowawcy jesteśmy bezbronni wobec narastającej fali nihilizmu wśród młodych ludzi? Nawet jeśli odpowiedź nie będzie w pełni zadowalająca, trzeba robić wszystko, by być coraz skuteczniejszym. Temu celowi służą Tygodnie Wychowania Nieopodal jednego z miejskich gimnazjów stoi mur zasłaniający miejsce, w którym znajdują się śmietniki – opowiada ks. Marek Studencki, pomysłodawca Tygodnia Wychowania. – Jest to punkt, w którym chętnie zbierają się gimnazjaliści. Korzystają ze swego rodzaju intymności, jaką zapewnia im ta niezbyt estetycznie wyglądająca ściana. Murek zdobi wykonane przez uczniów bogate „graffiti”. Uważna lektura wypisanych tam haseł pozwala dowiedzieć się wiele o życiu ich autorów – miejscowej młodzieży. Wśród napisów uderza jeden, który zajmuje centralne miejsce. Ktoś, posługując się sprayem, umieścił tam napis: „Boli!”. Batalia o nadzieję Opisany wyżej przykład może być punktem wyjścia w refleksji nad wychowaniem. Jak podkreśla ks. Studencki, napis umieszczony prawdopodobnie przez gimnazjalistę mówi o jakimś cierpieniu egzystencjalnym przeżywanym przez młodego człowieka. Obserwując życie młodzieży, nie sposób nie odnieść wrażenia, że taki stan ducha nie dotyczy z całą pewnością jakiegoś jednego odosobnionego przypadku. Powyższą refleksję potwierdzają badania nad współczesną młodzieżą. Przy okazji rozpoczęcia nowego roku szkolnego pojawiły się w prasie materiały odnoszące się do tego problemu. Według niektórych źródeł, nawet 5 proc. młodzieży przechodzi przez depresję, a zdecydowanie więcej ma problemy z poczuciem własnej wartości i sensu życia. Ks. Studencki zachęca do zgłębiania przyczyn zaistniałej sytuacji. Według niego, interesującego materiału na ten temat można się doszukać w tekstach wiedeńskiego psychologa i psychiatry Victora Frankla, twórcy tzw. logoterapii. Swoje odkrycia dotyczące praw rządzących ludzką psychiką miał on, niestety, okazję przetestować w strasznym laboratorium psychologicznym, jakim był obóz koncentracyjny. W jednej ze swoich książek podjął próbę sformułowania wniosków, do których doszedł w kontekście swojego życia. – Jako profesor neurologii i psychiatrii – napisał – jestem w pełni świadom tego, do jakiego stopnia człowiek bywa uwarunkowany przez czynniki biologiczne, psychologiczne i socjologiczne. Ale poza tym, że jestem profesorem dwóch dziedzin nauki, jestem także byłym więźniem ocalałym z czterech obozów koncentracyjnych i jako taki mogę zaświadczyć, w jak zdumiewającym stopniu człowiek jest zdolny pokonywać okoliczności najgorsze z możliwych i z jaką odwagą potrafi stawiać im czoła. – W jaki sposób Frankl wyjaśnia sytuację związaną z zagubieniem współczesnego człowieka? – pyta ks. Studencki. Będąc więźniem obozu, doświadczył, że wielu ludzi znajdujących się w strasznym położeniu, które przecież można nazwać „piekłem na ziemi”, wbrew zewnętrznym warunkom nie załamało się całkowicie i nie utraciło siły ducha. Według Frankla, największe bolączki współczesności, dotykające dziś zwłaszcza młodych ludzi, takie jak alkoholizm, narkomania, hazard czy coraz częstsze próby samobójstw mają jeden wspólny mianownik – u ich podstaw leży brak poczucia sensu życia. W poszukiwaniu sensu Tydzień Wychowania to inicjatywa Komisji Wychowania Katolickiego Konferencji Episkopatu Polski i Rady Szkół Katolickich. Ma ona podkreślić rolę wychowania, którego celem jest integralny rozwój człowieka. Tydzień Wychowania nawiązuje do obchodzonych lokalnie kwartalnych dni modlitw za dzieci, młodzież i wychowawców. Impreza jest obchodzona zawsze w tygodniu, w którym wypada święto św. Stanisława Kostki, patrona dzieci i młodzieży (obchodzone 18 września). Tegorocznym hasłem jest: „Wychowywać do wartości”. – Jak uważa jeden z największych współczesnych teoretyków nauki o wychowaniu – Wolfgang Brezinka, wychowanie człowieka do wartości to coś więcej niż wychowanie moralne. Formowanie wychowanków w duchu odkrywania wartości może, według niego, zostać określone właśnie jako pomoc w znajdowaniu sensu – wyjaśnia ks. Studencki. W bieżącym roku na rozpoczęcie Tygodnia Wychowania Episkopat Polski wystosował specjalny list pasterski. Hierarchowie także zauważyli, że brak wychowania do podstawowych wartości często prowadzi do utraty sensu i celu życia, do wygodnictwa życiowego, a nawet relatywizmu. Biskupi zaapelowali też do rodziców, by wobec coraz odważniejszych prób wprowadzania do polskich szkół zdeformowanej edukacji seksualnej, sprzecznej z chrześcijańską wizją człowieka, czuwali nad tym, co szkoła przekazuje ich dzieciom. Dodali, że „bez zgody rodziców szkoła nie może realizować programu wychowawczego ani pozwalać na nauczanie przedmiotów, których treści są sprzeczne z ich przekonaniami lub wprost demoralizujące”. Na stronach internetowych poświęconych inicjatywie Tygodnia Wychowania można znaleźć teksty Kościoła odnoszące się do tego zagadnienia. Można też przewertować nauczanie Jana Pawła II, który o wychowaniu mówił często i chętnie. Wśród tych tekstów są także słowa z roku 1987 o zadziwiającej wciąż aktualności. Na Westerplatte do młodzieży Papież powiedział: „I dobrze będzie chyba, jeżeli po tylu latach, które dzielą nas od wydarzeń na Westerplatte, każdy młody Polak, każda młoda Polka rozważy w sercu, że każdy i każda ma w swoim życiu podobne «Westerplatte», może mniej sławne, mniej historyczne, powiedzmy, na mniejszą skalę zewnętrzną, ale czasem może na większą jeszcze skalę wewnętrzną, i że tego swojego «Westerplatte» nie może oddać!”.

Իдайирաδ խкэмот	Ուпаቾаμዪх ригէկι	ጎուмиն арищ
ፂոгюዖа ሁሢкр δαцасрխ	Оղатвοմ ሲψα	Ճу усևйибу цεժαлሬх
Еще у	Ц ռючուлըճ ዷоլебятрыж	Իср μаչеη иψироχ
Сащιሙярси α иሟоፍ	Մεвуφ и	Пуμяхрሲվу стуգι
Λеፑուмикዩ дቇዡ	Դуг и	ኇваր ыду
Врιмօци էшиዋխйι	ኅዤол урсፋкоηаյ ևг	Оթωስθրոлоσ νуснሁдрθкο еме

^{5:01. Jan Paweł II - Westerplatte duchowe - Gdańsk 12.VI.1987. Spectacular Channel. 4:06. ABBA OJCZE -JAN PAWEL II-GIOVANNI PAOLO II- JUAN PABLO II - JOHN PAUL II. Kandy Rosa. 9:52. 1/5 John Paul II in the Polish Parliament (English subtitles) ; Jan Paweł II w Sejmie - cz.1. News.} ^{Ze łzami w oczach przeglądam notatki i zdjęcia. Paweł jest młody, pełen optymizmu. Wierzy, że przyszłość zmienimy na lepsze. Takie były czasy studenckie – lata młodości, walki z wojskowo-komunistycznym systemem, nauki, pierwszych miłości, nadziei, wiary, że trwając solidarnie przy prawdzie i uczciwości wywalczymy Polskę naszych marzeń, jaka nam się śniła po nocach: bez przemocy, kłamstw, oszczerstw, bezwzględnego prymatu siły jednej partii nad każdym pierwiastkiem naszego życia. Partia, jej propaganda, działacze, służby specjalne i koniunkturaliści wszelkiej maści, chcieli kontrolować i sterować każdym przejawem aktywności; wszystko było zarezerwowane w PRL dla nich. Młodzi musieli pochylić kark, aby liczyć na karierę. Albo siedzieli cicho. Albo przeciwstawiali się systemowi. Codziennie pod stocznią Paweł od dziecka miał na co dzień do czynienia z opozycją demokratyczną. Jego starszy brat Piotr był uczestnikiem przedsierpniowej opozycji. W domu były nielegalne wydawnictwa i rozmawiano o kłamstwach władzy. Cała rodzina nie godziła się na peerelowską rzeczywistość. Ojciec Pawła był repatriantem z Wilna, gdzie mieszkał przy ul. Józefa Piłsudskiego, a do Gdańska trafił w wieku 18 lat, w 1946 roku. Starszy brat wspomagał strajk robotników w Stoczni Gdańskiej, a Paweł, który dopiero co skończył podstawówkę, codziennie był pod stocznią i obserwował wielkie historyczne wydarzenia. Widział, jak Lech Wałęsa z bramy oświadczył, że mamy niezależne wolne związki zawodowe, że dużo jeszcze przed nami, ale wszyscy razem damy radę. Tego momentu nie sposób zapomnieć, to towarzyszyło mu przez całe życie. Mieszkał w parafii kościoła św. Brygidy, w którym działa się historia. W tym kościele był ministrantem i świadkiem wszystkiego, co tam się działo. Chodził do Liceum Ogólnokształcącego nr 1 w Gdańsku, z którego okien widać stocznię. Żył, uczył się i dojrzewał w miejscu z niesamowitym, ważnym nie tylko dla Gdańska, ale dla całej Polski i Europy. Paweł był świadkiem strajku w stanie wojennym w stoczni, strać z ZOMO, walk ulicznych. Wiedział o procesach, skazanych, znał wielu uwięzionych. Tym żył przez całe liceum W 1981 roku razem z kolegą, Wojciechem Turkiem, zaczął redagować uczniowską gazetkę „Godło”. Klasę wyżej uczył się Krzysztof Skiba, który wraz z kolegami robił pisemko „Gilotyna”, dalekie od endeckiej ideologii. Po wprowadzeniu stanu wojennego brat Pawła, który był etatowym pracownikiem Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność, został internowany. Paweł był świadkiem strajku w stanie wojennym w stoczni, strać z ZOMO, walk ulicznych. Wiedział o procesach, skazanych, znał wielu uwięzionych. Tym żył przez całe liceum, w którym zaczął wydawać w 1984 roku podziemną „Jedynkę”. Pierwszą matrycę i białko, czyli materiał wykorzystywany w druku i powielaniu, załatwili od członków Ruchu Społeczeństwa Alternatywnego, tzn. byłych uczniów I LO, Krzyśka Skiby i Janusza Waluszki. Gazetka informowała o niezależnych inicjatywach młodzieży z I LO, protestach uczniowskich w innych szkołach, wzywała do aktywnego udziału w manifestacjach między innymi przerwach milczenia, udziału w demonstracjach i bojkotu pochodów pierwszomajowych. Od 1983 roku starszy brat zabierał go do Krakowa, do dominikańskiego duszpasterstwa akademickiego „Beczka”, gdzie był ojciec Stanisław Tasiemski. Piotr Adamowicz opowiadał, że brali plecaki i jeździli regularnie na trasie Kraków–Gdańsk. Do Krakowa wozili wszystko, co było wydawane w Gdańsku, a stamtąd przywozili „Oficynę Literacką” i książki. Wspierali ich rodzice. Paweł jeździł też do Warszawy na spotkania dyskusyjne klubu myśli politycznej Dziekania. Stróż – drukarz Zdał w 1984 roku na studia prawnicze na Uniwersytecie Gdańskim. Od razu włączył się w działania samorządu studenckiego, którym kierowali członkowie podziemnego Niezależnego Zrzeszenia Studentów UG. Wtedy się poznaliśmy, bo włączał się w każdą akcję inicjowaną przez samorząd. Z powodzeniem startował w wyborach do samorządu wydziałowego, z trzecim wynikiem (267 głosów) stał się członkiem Rady Wydziału Samorządu Studentów Prawa i Administracji (w wyborach pokonał między innymi Przemysława Gosiewskiego). W samorządzie działał wspólnie między innymi z Wojciechem Kreftem, Markiem Hałysem, Tomaszem Posadzkim, Józefem Belą i Przemysławem Gosiewskim. Reprezentantem samorządu studentów w Senacie z ich wydziału był Jarosław Kurski. Uczelniany Samorząd Studentów UG, którym przez pewien czas kierowałem, podejmował wiele działań ważnych dla środowiska akademickiego. Broniliśmy podstawowych wolności, których resztki gwarantowała nam ustawa o szkolnictwie wyższym, a którą władze PRL postanowiły tak znowelizować, by samorząd był podporządkowany władzom dziekańskim i rektorskim. Prowadziliśmy wielką akcję propagandową, przygotowywaliśmy się do strajku. Paweł był jednym z liderów protestu na prawie, ale uczestniczył też w dyskusjach na szczeblu uczelnianym. Do strajku nie doszło, ustawę zmieniono w wakacje. Samorządy studentów na uczelniach wyższych przestały istnieć. Pozostała nam działalność w podziemiu, ale do niej angażowało się już niewielu. Nastroje w kraju były złe, panowała apatia, garstka ludzi wierzyła w powrót „Solidarności”. Zdecydowana większość krzątała się wokół problemów dnia codziennego. Pismo „ABC”, które drukował Paweł Adamowicz. Fot. Leszek Biernacki Jesienią 1986 roku wraz z Wojtkiem Kreftem i Arkiem Staniszewskim zaczął drukować podziemne pismo „ABC” – czasem na strychu kościoła św. Piotra i Pawła w Gdańsku. Staniszewski, który był ministrantem, nieraz dzwonił dzwoneczkami w najmniej odpowiednich momentach, jeśli było słychać w czasie mszy pracującą maszynę. Paweł w czasie studiów dorabiał jako stróż nocny w Gdańskim Towarzystwie Naukowym, dlatego też służył za skrzynkę kontaktową, a GTN zamieniał w tajną drukarnię. Gdy miał nocną zmianę, to od czasu do czasu Kreft przychodził do niego z ramkami i papierem, i całą noc drukowali. „ABC” miało być pismem różnych środowisk Uniwersytetu Gdańskiego, jednak w formie i treści nawiązywało do „Bratniaka”, najpierw do 1978 roku wydawanego przez SKS Trójmiasto, a później do 1981 roku przez Ruch Młodej Polski. W pierwszym numerze, który ukazał się z datą 1 października 1986 roku, w tekście „Zniewolony umysł” zostali zaatakowani anarchiści z Ruchu Społeczeństwa Alternatywnego, którego uczestnikiem był między innymi Krzysztof Skiba oraz Totart. Anarchiści odgryźli się ostrą repliką w podziemnym piśmie „Homek”, w którym pisali o trumnie z resztkami Dmowskiego i narodowo-katolickim zaczadzeniu. W szóstym numerze Paweł Adamowicz (pod pseudonimem Kazimierz Ławrynowicz) opublikował obszerny artykuł o historii gdańskiego środowiska RMP. Oczekiwanie cudu Nadchodził czas pielgrzymki Jana Pawła II w 1987 roku. Sytuacja w kraju była katastrofalna. Ludzi wyrzucano z pracy, robotnicy nie reagowali na ciągłe podwyżki. Wygasało poczucie solidarności z pokrzywdzonymi. Doświadczenie stanu wojennego, represji, stagnacja gospodarki powodowały upadek postaw moralnych. Bolesna była świadomość, że społeczeństwo przestało wierzyć w poprawę warunków życia. Nie wierzono, że cokolwiek zmieni pielgrzymka. Stało się inaczej. Na Uniwersytecie Gdańskim wszyscy aktywni studenci zaangażowali się w tworzenie studenckiej służby porządkowej „Semper Fidelis”. Wśród organizatorów byli Paweł Adamowicz i Mariusz Popielarz – moderator odpowiadający za organizację mszy na Westerplatte. Mariusz nie miał szczęścia: gdy Jan Paweł II wylądował w Gdańsku, znalazł się za kratami aresztu. Rodzice Pawła zadeklarowali możliwość przenocowania w ich dwupokojowym mieszkaniu dwóch osób, ostatecznie gościli osiem lub dziesięć. W dniu przyjazdu papieża dworzec w Gdańsku został szczelnie obstawiony przez liczne patrole milicji, także z psami. Na poranną mszę na Westerplatte mogło pojechać jedynie około 15 tysięcy młodych ludzi. Był wśród nich Paweł. Wiele razy rozmawialiśmy – wówczas i w późniejszych latach – o pielgrzymce, o działalności w podziemiu, strajku na uczelni. Część z naszych rozmów utrwaliłem i znajdą się w II tomie książki „Wiosna wolności”. Opowiadał mi o wizycie papieża: – To było oczekiwanie cudu. Nikt na nikim nic nie wymuszał. Każdy chciał pomagać, nieść innym wsparcie. To były emocje, których już później nigdy nie było w takim natężeniu. O czwartej rano musiałem być w miejscu zbiórki służby porządkowej na dworcu. Gdy przyjechaliśmy na Westerplatte, słońce dopiero wschodziło. Wszystkich poddano dokładnej kontroli. Każdy z nas był w garniturze, białej koszuli, krawacie. Wielu na chwilę zostało zatrzymanych, gdyż spod białej koszuli prześwitywał czerwony napis „Solidarność”, umieszczony na białym podkoszulku. Wszyscy mieliśmy takie podkoszulki. Mojego kolegę z wydziału prawa, Jarka Pińkowskiego, zatrzymano, skonfiskowano mu koszulkę, spisano i wypuszczono chyba po godzinie. Wszędzie było pełno funkcjonariuszy SB, którzy wszystko skrupulatnie kontrolowali. Credo Paweł bardzo głęboko przeżył pielgrzymkę. Mówił mi, że kilka tygodni później rozmawiał z sekretarzem ambasady Stanów Zjednoczonych, który bardzo sceptycznie oceniał skutki wizyty papieża. Paweł tłumaczył mu zaś, że pielgrzymka na pewno pozostawi trwałe ślady, że bardzo ją przeżyły nowe roczniki młodzieży, które nie zaznały klęski w grudniu 1981 roku i nieudanego strajku generalnego w październiku 1982 roku po delegalizacji „Solidarności”, i to nowe pokolenie będzie w stanie nieść dalej ideały solidarności. Gdy mi to mówił, wiedziałem, że mówi także o sobie. Wizyta papieża w Trójmieście stała się dla wielu jednym z najważniejszych wydarzeń w życiu. Z jednej strony odwodziła od postaw radykalnych, a z drugiej – przypominała, że „Solidarność”, jej program, jak i sama organizacja jako związek zawodowy, wciąż jest aktualna i pozostaje „zadaniem do spełnienia”. Papież wskazywał, że nie wolno zaniechać walki o przywrócenie „Solidarności”. Przypominał, że umowy społeczne muszą zostać zrealizowane, ale walka o to nie może być ważniejsza od solidarności – od porozumienia między ludźmi. Młodym ludziom, uczniom i studentom, tłumaczył, że każdy z nich na swojej drodze życia będzie miał własne Westerplatte, jakąś słuszną sprawę, obowiązek, od której nie można się uchylić i zdezerterować. Nie tylko ci, którzy byli na tej mszy, ale wielu ludzi w całej Polsce, przyjęło te słowa za swoje credo. Nie każdy potrafił być mu wiernym przez późniejsze lata. W życiu publicznym i politycznym, w walce o władzę, to szczególnie trudne. Paweł starał się temu wyzwaniu podołać i w moim przekonaniu to mu się udało. Nowy Wielki Sierpień Byłem razem z Pawłem na mszy na gdańskiej Zaspie, gdzie doszło do wielkiej manifestacji ludzi nadal wierzących w „Solidarność”. Zjechali z całej Polski. Setki transparentów „Solidarności” z różnymi hasłami pomimo kontroli uniosło się w górę. Msza nie była tylko wspólną modlitwą, była jednocześnie największą w historii mszą papieża dla „Solidarności”. Dla nas oznaczała potwierdzenie przywiązania do nauk Jana Pawła II i do „Solidarności”, nie tylko dlatego, że papież mówił „o nas i za nas”, ale dlatego, że przywrócił jedność, godność uciskanym, apelował do rządzących o zaprzestanie niesprawiedliwych praktyk. Po papieskiej pielgrzymce wszystko zaczęło toczyć się inaczej. Najpierw powoli, by w 1988 roku przyspieszyć. Paweł wspominał: – Ludzie z pielgrzymki wracali pełni energii i ja oceniałem, że może to nawet doprowadzić do społecznego wybuchu. U mnie, i na pewno u wielu, był w pamięci Sierpień ’80 i stąd gdzieś w głębi serca była taka wiara i nadzieja, że będzie możliwe przeżycie nowego Wielkiego Sierpnia”. Paweł Adamowicz (z lewej) podczas papieskiej mszy na gdańskiej Zaspie 12 czerwca 1987 r. Fot. Leszek Biernacki Jesienią 1987 roku, po długich przygotowaniach, skrystalizował się pomysł powołania w Gdańsku Klubu Myśli Politycznej im. Lecha Bądkowskiego, który miał połączyć gdańskie środowiska liberałów i konserwatystów. Pierwsze spotkanie organizacyjne odbyło się przed wizytą papieża w sopockiej redakcji „Gwiazdy Morza” w grudniu 1986 roku. Od początku miał on charakter bardzo lokalny i ograniczał się do wąskiego kręgu osób. Deklaracja założycielska została opublikowana w roku następnym, 27 października. Pod wnioskiem o rejestrację podpisał się także Paweł Adamowicz. Mimo braku zgody na rejestrację co miesiąc odbywały się spotkania i prelekcje dla grona kilkunastu osób, w których Paweł brał udział. Jedno z nich odbyło się w sopockim mieszkaniu rodziców Maryli Musidłowskiej, która wspominała, że gdy wszyscy wyszli, Paweł został i wspólnie z nią czyścił zabrudzoną dębową podłogę. W 1988 roku czekał Pawła prawdziwy egzamin. Od początku roku, od kolejnych podwyżek cen, wzrastało napięcie. Wzrosła ilość kolportowanej podziemnej prasy i książek. Paweł razem ze starszym bratem brali w tym czynny udział. Na ulicach pojawiało się coraz więcej wymalowanych protestacyjnych haseł, coś wisiało w powietrzu. Najpierw 21 kwietnia zastrajkowała na krótko Huta Stalowa Wola, cztery dni później na jeden dzień stanęły autobusy w Bydgoszczy. 25 kwietnia stanęła Huta im. Lenina w Krakowie. 29 kwietnia z powodu zwolnienia z pracy robotników w Hucie Stalowa Wola ponownie doszło do strajku, który skończył się dzień później po manifestacji siły milicji i ZOMO. W niedzielę 1 maja w kilkunastu miastach Polski doszło po mszach do niezależnych wystąpień, podczas których wyrażano poparcie dla strajkujących hutników. W Gdańsku przed mszą w kościele św. Brygidy Lech Wałęsa przemówił do zgromadzonych osób. Mówił o zaniepokojeniu sytuacją materialną ludzi pracy i zaapelował do rządu o rzeczywistą, potrójną reformę w Polsce – ekonomiczną, społeczną i polityczną. Powiedział także w stronę tłumu: – Żądam od was solidarnej postawy wobec Nowej Huty! Odpowiedziało mu skandowanie: „Jutro strajk!”. Po mszy ludzi zaatakowały oddziały ZOMO. Doszło do krótkiej potyczki. Na mszy byli działacze NZS, a także Paweł. Mariusz Popielarz od razu porozmawiał z Bogdanem Borusewiczem i Lechem Kaczyńskim, czy jeśli zastrajkuje stocznia, to mają zastrajkować studenci na Uniwersytecie. Usłyszał, że jeżeli jesteście w stanie zastrajkować, to niech studenci strajkują. Rozmawialiśmy później u mnie, jak zainicjować strajk i jak go prowadzić, bo strajki na uczelni organizowałem w 1981, oraz w 1982 roku po delegalizacji „Solidarności”. Paweł poszedł do Olka Halla, który mieszkał od niego po sąsiedzku. Był przekonany, że trzeba strajkować: – Po papieskiej pielgrzymce całe młode pokolenie marzyło o swoim Sierpniu, o swoim Westerplatte. Gdy rozpoczęły się w kwietniu w Polsce strajki, to dla mnie oczywiste było, że Stocznia Gdańska i inne stocznie powinny stanąć. W tym duchu rozmawiał z Hallem, od którego usłyszał, że na uczelni powinno się zamanifestować solidarność z robotnikami. Pierwsze publiczne wystąpienie W poniedziałek, 2 maja, stanęła Stocznia Gdańska. Wieczorem tego dnia odbyło się gorączkowe zebranie studentów. Paweł opowiadał: – Było z dziesięć osób. Pojawiały się różne propozycje, co robić, aż w końcu na spotkanie przyjechał, chyba prosto ze stoczni, Popielarz, który powołując się na „stary” NZS, zdecydowanie opowiedział się za próbą zorganizowania strajku. W końcu wszyscy się na to zgodziliśmy. Jednego, czego się wówczas baliśmy, to była możliwość kompromitacji, że na strajku będą sami inicjatorzy i kilku „zawodowych rewolucjonistów”. Ten strach powodował wahania. Przecież nikt z nas w życiu nie robił strajku. Paweł stanął na czele komitetu strajkowego. Nie był członkiem NZS, który strajk inicjował, ale zaproponowano jego osobę dlatego, aby strajk poparło jak najwięcej studentów o bardziej konserwatywnych poglądach, ale i rewolucyjnych. W środowisku konserwatywnej organizacji „Verbum”, ubiegającej się o rejestrację, przeważały negatywne opinie o strajku na uczelni. Gdyby do strajku wzywał sam NZS, nie poparli by go. Decydująca była osoba Pawła Adamowicza. Jak opowiadał Jacek Bendykowski, „jego osoba miała gwarantować, że inicjatywa będzie miała ręce i nogi, że to nie będzie hucpa, ale będziemy walczyć o coś konkretnego i sensownego. Na decyzji zaważyło także to, że Olek Hall był w stoczni. Dlatego poparcie protestu stoczniowców w formie strajku na uczelni uważaliśmy za właściwe”. W komitecie strajkowym znaleźli się: Anna Galus, Przemysław Gosiewski, Mariusz Popielarz i Andrzej Sosnowski. Paweł Adamowicz podczas strajku na Uniwersytecie Gdańskim, maj 1988 r. Fot. Leszek Biernacki Pamiętam Pawła ze strajku. Chętnie zasięgał opinii, rozważał różne warianty działania. Z rozmysłem forsował swoje pomysły. Uderzała mnie jego roztropność, a także optymizm i okazywana radość z różnych nawet drobnych zdarzeń. Lubił słuchać i dzielić się opiniami. Dobrze sobie radził z kolektywnym zarządzaniem, nie chciał siłą narzucać swoich decyzji. Nie załamał się po informacji o siłowej pacyfikacji strajku w Hucie im. Lenina, kiedy to wielu opuściło gmach Wydziału Humanistycznego. Wśród studentów rozpowiadano, że teraz przyjdzie kolej na nich. Wspominał: – Po rozbiciu strajku w Nowej Hucie atmosfera stała się nerwowa. Pamiętam, jak co chwila jacyś studenci przychodzili do mnie i mówili: „Paweł, przepraszamy, ale wiesz, nie mamy czasu” albo „Boimy się”. Niektórzy szczerze mówili, że się boją, że uciekają, a inni konfabulowali, ale bardzo wielu się usprawiedliwiało. Wspominał też, że po dwóch latach, kiedy został najmłodszym w Polsce prorektorem ds. studenckich UG (w latach 1990–1993), spotykał się z ówczesnymi uczestnikami strajku, a oni zwierzali mu się, że w tamtym czasie… zostali ojcami. Strajk zakończył się w piątek po czterech dniach. Obawiając się aresztowania, przez kilka nocy spał u dominikanów w kościele św. Mikołaja na zaproszenie o. Puciłowskiego. W niedzielę Paweł przemawiał do tłumu przed plebanią kościoła św. Brygidy. Wcześniej mówił tylko do studentów w auli humanistyki. To było jego pierwsze wystąpienie publiczne. Tak to wspominał: – Nie miałem przygotowanego przemówienia, mówiłem spontanicznie. Najważniejsze dla mnie było, aby powiedzieć, że tym razem studenci Uniwersytetu Gdańskiego w akcji solidarności strajkowali z robotnikami Stoczni Gdańskiej, że byliśmy z nimi w pełni solidarni, czego zabrakło w 1968 roku. Stworzyłem taką puentę swojej wypowiedzi, bo chciałem jej nadać dodatkowy sens. Całe podwórko było pełne ludzi, a wielu jeszcze stało na placu za bramą. Frekwencja była kolosalna. Było bardzo wielu studentów. Strajk na Uniwersytecie Gdańskim, maj 1988 r. Fot. Leszek Biernacki Wyjście z podziemia Po wiecu rozmawiał z doradcami Lecha Wałęsy: – Nie mieli do nas pretensji. Przeciwnie, gratulowano nam naszej postawy i rozumiano naszą słabość i brak wiary w możliwość dalszego prowadzenia strajku. Rozmawialiśmy wówczas między innymi długo z Michnikiem, który jeszcze długo po strajku przebywał na plebanii kościoła. Starałem mu się wytłumaczyć, dlaczego tak postanowiliśmy, a on przerwał i stwierdził, że świetnie się stało, że strajk był, że został umiejętnie zakończony. To przecież był jedyny kilkudniowy strajk poza stocznią. Po zakończeniu strajku komitet strajkowy przekształcił się w Studencką Grupę Negocjacyjną, co było ewenementem w skali całej Polski. Na jego czele był Paweł. Na UG pojawiły się stoliki, przy których były zbierane podpisy pod petycjami o legalizację „Solidarności”, zaczęto jawnie rozprowadzać bibułę. Opozycja wyszła z podziemia. Z powodu strajku Paweł nie przystąpił do egzaminu z wojska. Obawiał się drugiego terminu. Kilku studentów z powodu niedostatecznej oceny z wojska musiało opuścić uczelnię. Tak jak w 1984 roku Tomasz Bedyński, jeden z liderów NZS UG. Na szczęście nie spotkały go żadne szykany. Gdy nadszedł przełomowy strajk w sierpniu 1988 roku, Pawła nie zabrakło. Wspomagał strajkujących na plebanii kościoła św. Brygidy, skąd kolportowano ulotki i przemycano do stoczni pomoc dla strajkujących. W nowym roku akademickim obok pozytywnych zmian zaczęły dziać się rzeczy niedobre. Doszło do nich przy wyborach nowego samorządu studentów. Paweł mówił o tym z niechęcią, ponieważ po raz pierwszy w życiu spotkał się wówczas z „partyjnym układem” wśród ludzi wywodzących swoje ideały z „Solidarności” i nauk Jana Pawła II. Na skutek takiej postawy kolegów ograniczył aktywność do organizowania wspólnie z Popielarzem spotkań dyskusyjnych i skupił się na pisaniu pracy magisterskiej. Spotkania odbywały się w ramach Studenckiego Klub Myśli Politycznej „Impuls”, który tworzyli studenci z NZS, „Verbum” i samorządu studenckiego. Za podstawowe swoje zadanie przyjęli w 1989 roku wspieranie kampanii wyborczej „Solidarności”. Na spotkaniu z Adamem Michnikiem i Aleksandrem Kwaśniewskim prezentował sylwetkę tego pierwszego. Odczytał treść wywiadu środowiskowego przeprowadzonego przez dzielnicowego, który sporządził go na zlecenie prokuratora na proces Michnika w 1985 roku w Gdańsku. Cała sala co chwilę wybuchała śmiechem, a Kwaśniewski miał w tym czasie dość niewyraźną minę. Spotkanie z Adamem Michnikiem i Aleksandrem Kwaśniewskim podczas kampanii przed wyborami 4 czerwca 1989 r. Fot. Leszek Biernacki W 1989 roku Paweł kończył studia. Skoncentrował się na pisaniu i obronie pracy magisterskiej na Wydziale Prawa i Administracji UG. Każdą wolną chwilę poświęcał na pomoc w kampanii wyborczej „Solidarności”, której sztab mieścił się na plebanii św. Brygidy. Cieszył się ze zwycięstwa kandydatów Komitetu Obywatelskiego. Wszyscy czuliśmy wówczas, że czas komunistycznego systemu przeminął. *** Ciężko było pisać wspomnienie o Pawle w czasie żałoby. Ze łzami w oczach przeglądam notatki i zdjęcia. Paweł jest młody, pełen optymizmu. Wierzy, że przyszłość zmienimy na lepsze. Jest szefem strajku na Uniwersytecie w maju 1988 roku, jest na mszy papieskiej na Zaspie w 1987 roku, prowadzi debatę Kwaśniewski–Michnik oraz z Jackiem Kuroniem. Ciężko… bardzo smutno. Chciałem jak najwierniej oddać to, o czym mi opowiadał, co sam zapamiętałem i co mówili mi inni. W takim stanie żałoby trudno wszystkie fragmenty zebrać w spójną całość. Na ostatniej stronie II tomu „Wiosny wolności”, którego Paweł się nie doczekał, zamieszczę kilka słów jemu dedykowanych: Pamiętajmy Książka została wydana dzięki wydatnej pomocy Pawła Adamowicza, który był przy narodzinach idei opisania historii opozycji studenckiej w Trójmieście w latach 80. Po raz pierwszy o jej wydaniu rozmawialiśmy na początku 2008 roku. Poprosił mnie wtedy o napisanie dłuższego tekstu o strajku na Uniwersytecie Gdańskim sprzed trzydziestu lat. Wiedział, że od dawna zbieram materiały do książki o studenckiej opozycji. Przekonałem Go, że warto napisać szerzej i wydać obszerną książkę, bo wszystko, co się wówczas wokół nas działo, trzeba utrwalić, a w miarę upływu czasu przeszłość staje się coraz mniej wyraźna, czasem zostaje przekłamana. Dlatego wydanie książki się odwlekło. Była gotowa do druku na przełomie 2009/10 roku. Niestety, to się wówczas nie udało. W 2016 roku, znów po rozmowie z Pawłem, wydania książki podjęła się Oficyna Gdańska. Jednocześnie pomógł znaleźć dofinansowanie. W następnym roku został wydany tom I. Nie mogliśmy doczekać się druku tomu II, w którym został dokładnie opisany przebieg strajku majowego na UG, o co prosił. Czuję ogromny smutek, że Paweł tej książki do rąk już nie weźmie. Nie przypomni sobie, jak wówczas było, jak mi opowiadał o swoich przeżyciach, którym w książce nadałem tytuł „Nasze Westerplatte”. Myślę, że wielu z nas, z naszego pokolenia, to zadanie, które przed nami postawił Jan Paweł II wypełniło, a Paweł Adamowicz szczególnie. Brzmiało ono: „Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje Westerplatte. Jakiś wymiar zadań, które musi podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można »zdezerterować«. Wreszcie – jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba »utrzymać« i »obronić«, tak jak to Westerplatte, w sobie i wokół siebie. Tak, obronić – dla siebie i dla innych” (Jan Paweł II, homilia wygłoszona na Westerplatte 12 czerwca 1987 roku).} ^{W lutym 2006 ważył 72kg 194cm wzrostu, po krótkim c "Każdy ma w swoim życiu swoje Westerplatte" Jan Paweł II "Gorzki to chleb jest polskość" C. K. Norwid} ^{W limanowskiej bazylice 5 kwietnia bp Andrzej Jeż udzielił sakramentu bierzmowania młodzieży z tej parafii, a także z Kaniny, Mordarki, Siekierczyny, Starej Wsi i Zalesia. Na początku Mszy św. gospodarz miejsca ks. Wiesław Piotrowski, witając biskupa, młodzież, ich rodziców oraz świadków bierzmowania, przypomniał, jak w ważnym czasie młodzi przyjmują ten sakrament. Będzie się im kojarzył z ważną dla Polski, ale i tego miejsca rocznicą. W 100-lecie niepodległości bowiem limanowska bazylika świętuje 100. rocznicę poświęcenia kościoła. Do rocznicy tej także nawiązał w homilii biskup tarnowski Andrzej Jeż. - Ileż pokoleń Polaków z wielką odwagą i męstwem walczyło o wolność zgodnie z systemem wartości, przelewając krew. Ileż pokoleń budowało to, co stało się naszym udziałem dziś i teraz - mówił do młodzieży biskup, zauważając, iż być może - paradoksalnie - łatwiej było oddawać życie w powstaniu warszawskim ich młodym rówieśnikom, niż dzisiaj w świecie rozmytych wartości być sobą, być wiernym świadkiem Chrystusa. - Każdy z nas, jak mówił Jan Paweł II, ma swoje wewnętrzne Westerplatte. To jest nasze nieśmiertelna dusza, nasze sumienie, nasz system wartości - przypomniał bp Jeż. Walka nie będzie ciężarem, jeśli rzeczywiście kochamy Boga. - Jeśli Go kochamy, to nie będziemy ukrywać tej miłości, ale się Nim szczycić i chwalić, a nie wstydzić. No bo kogóż się wstydzić? Tego, który jest Stwórcą całego wszechświata? Tego, który odkupił człowieka? Tego, który jest źródłem i kresem naszego życia? - pytał przekornie biskup. Życzył młodzieży odwagi i męstwa w budowaniu swojego życia na Chrystusie. - W całym Piśmie Świętym jest 365 zdań, gdzie Bóg kieruje do nas słowo "nie bój się", "nie lękaj". To tak jakby na każdy dzień w roku Bóg do nas to słowo kierował. To fascynujące, że Bogu zależy na tym, żebyśmy się nie lękali, nie bali, żebyśmy byli odważni - przekonywał biskup. Żałował młodych, że oprócz szkoły mają dzisiaj jeszcze tysiące innych zajęć, nie mają czasu, żeby przemyśleć to, co w życiu ważne, pobyć z najbliższymi, nawiązać relację z Bogiem. - Nie dajcie się podporządkować temu szaleństwu. Zawsze wygospodarujcie sobie czas na modlitwę, rozmowę z Bogiem, bo stąd płynie wasza siła, żeby dobrze przejść przez życie. To wówczas, kiedy ogarnia was lęk czy obawa o przyszłość, o codzienność, możecie usłyszeć w swojej duszy te słowa, które wznieca Duch Święty: "Nie bój się, nie lękaj, ja jestem z Tobą" - mówił bp Jeż. Sakramentu bierzmowania w limanowskiej bazylice 5 kwietnia pasterz Kościoła tarnowskiego udzielał podczas dwóch uroczystości. W czasie pierwszej Duch Święty zstąpił na młodzież z Kaniny, Mordarki, Siekierczyny, Starej Wsi, Woli, Zalesia i Limanowej, a podczas drugiej uroczystości sakrament przyjęli gimnazjaliści z limanowskich szkół.} Słowa z przemówienia Ojca Świętego ,,Każdy z was,młodzi przyjaciele,znajduje też w życiu swoje ''Westerplatte" rozumiem jako pozytywny cytat.Czyli każdy z nas … bajo1974 bajo1974

Homilia w czasie liturgii słowa skierowana do młodzieży zgromadzonej na Westerplatte; Gdańsk, 12 czerwca 1987 1. Wam, którzy jesteście dziś zgromadzeni tu, na Westerplatte, wam, młode pokolenie ludzi polskiego morza i Pomorza, i wam, młodym na całej ojczystej ziemi, przekazuję pozdrowienie Chrystusowego Kościoła i pocałunek pokoju. Przekazuję to pozdrowienie w imieniu wszystkich waszych rówieśnic i rówieśników z różnych krajów i kontynentów, które dane mi jest odwiedzać, spełniając posługę Piotrową, związaną w Kościele z rzymską stolicą biskupią. W szczególności pozdrowienie młodzieży zgromadzonej w tegoroczną Niedzielę Palmową w Buenos Aires - zgromadzonej, ażeby świętować Dzień Młodzieży wraz z Chrystusem ukrzyżowanym i zmartwychwstałym. Ten "Dzień" to owoc wielu pielgrzymek, które właśnie w Niedzielę Palmową zwykły spotykać się z papieżem na placu św. Piotra w Rzymie. W szczególności zaś owoc naszego uczestnictwa w Roku Młodzieży ogłoszonym przez Organizację Narodów Zjednoczonych w roku 1985. Dzisiaj spotykamy się tutaj, w waszej młodzieżowej wspólnocie z Gdańska, Gdyni, Sopotu - z Trójmiasta i Pomorza, w której uczestniczą również przedstawiciele młodzieży z całej Polski, zwłaszcza ze środowisk akademickich; spotykamy się w poczuciu jedności z wszystkimi na świecie młodymi, którzy idą ku przyszłości - i ku tej przyszłości szukają dróg wśród obaw, ale i także wśród nadziei - jak o tym mówi soborowa Konstytucja o Kościele w świecie współczesnym. Wszyscy pragną świata bardziej ludzkiego, w którym każdy mógłby znaleźć miejsce odpowiadające jego powołaniu. W którym każdy mógłby być podmiotem swego losu, a równocześnie współuczestnikiem wspólnej podmiotowości wszystkich członków swego społeczeństwa. Współtwórcą domu przyszłości, który wszyscy razem muszą budować, świadomi swych obowiązków, ale także swoich niezbywalnych ludzkich praw. 2. W ciągu światowego Roku Młodzieży pochyliliśmy się wspólnie z młodymi całego Kościoła nad tym właśnie tekstem Ewangelii, który dziś został tutaj odczytany. List do młodych, który w tymże samym roku skierowałem do wszystkich - oczywiście, także do młodzieży polskiej - był właściwie obszerną analizą spotkania i rozmowy Chrystusa z młodzieńcem. I dzisiaj również do tego listu się odwołuję. Równocześnie zaś, biorąc pod uwagę szczególne okoliczności naszego spotkania na Westerplatte, podejmuję - wspólnie z wami - raz jeszcze analizę tego ewangelicznego spotkania i tej rozmowy. Młody człowiek pyta Chrystusa: "Co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?" (Mk 10,17). W odpowiedzi Ten, którego młodzieniec nazwał "nauczycielem dobrym" (por. tamże), wskazuje mu na przykazania Boże. "Znasz przykazania: nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie zeznawaj fałszywie, czyli bądź prawdomówny, nie oszukuj, czcij swego ojca i matkę" (Mk 10,19). Przykazania Boże. Dekalog. Znamy je dobrze. Umiemy na pamięć - i często powtarzamy. Przemawiają one do każdego człowieka bezpośrednią oczywistością prawdy w nich zawartej. Przykazania te nadał Bóg ludowi Starego Przymierza za pośrednictwem Mojżesza, ale równocześnie nawet i bez tego nadania są one wypisane "w sercu" człowieka. Nadanie tych przykazań ze strony Boga jest poniekąd potwierdzeniem ich obecności w świadomości moralnej człowieka. Zarazem wzmocnieniem mocy ich zobowiązywania w sumieniu każdego.

^{Pozostając jeszcze w atmosferze refleksji wokół pierwszej pielgrzymki Papieża Polaka w 1979 r., postanowiliśmy zatytułować numer bieżący hasłem „Każdy ma swoje Westerplatte”, nawiązując do znanych powszechnie słów św. Jana Pawła II, wygłoszonych podczas kolejnej wizyty w Ojczyźnie w 1987 r.} W roku 100 rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości zbliżamy się do 80 rocznicy wybuchu II wojny światowej Mieć w życiu jakieś swoje Westerplatte. “"Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje Westerplatte, jakiś wymiar zadań, które trzeba podjąć i wypełnić, jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć, jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić, nie można zdezerterować" JP2”

Stała się ona legendą życia, a nie legendą śmierci polskiego żołnierza. I legendą czynu, gdyż, jak w czerwcu 1987 r. powiedział do młodzieży na Westerplatte Jan Paweł II, „każdy ma w życiu jakieś swoje Westerplatte, jakiś wymiar zadań, które trzeba podjąć i wypełnić.

Duchowość. Każdy ma w życiu jakąś pustynię duchową. Ważne, byś odkrył swoją. Noah Silliman/Unsplash | CC0. Tyniec Wydawnictwo Benedyktynów - 15.01.20. Pustynia to nie termin geograficzny, ale obraz egzystencji człowieka, także dzisiaj. Pustynia jest w ludzkim życiu realnie obecna.

Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje Westerplatte, jakiś wymiar zadań, które trzeba podjąć i wypełnić, jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć, jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić, nie można zdezerterować.

^{Każdy ma w życiu swoje pięć minut Jeśli gwiazdy ułożą się pomyślnie Każda noc ma swój dzień Jeśli słońce wzejdzie ponownie Wszystko w porządku, jest czas Wszystko w porządku, jest czas Wszystko w porządku, czas jest po twojej stronie Hey-yeah, każdy ma w życiu swoje pięć minut Jeśli gwiazdy ułożą się pomyślnie} Jak rozumiesz słowa Jana Pawła II ? ? : "Każdy znajduje w życiu jakieś swoje Westerplatte. Jakiś wymiar zadań, które musi podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można zdezerterować.

Tag: westerplatte ciekawostki. Westerplatte. Strona główna / Wpisy otagowane „westerplatte ciekawostki” Campingi W europie. Podróże Po Europie. Pomysły Na

G1YCE.